روز نوشت 13871214

* به علت اینکه درگیر کار هستم، دیگه مثل قبل وقت نوشتن ندارم. باور کنید این اواخر دیگه برای نوشتن سوژه مناسبی گیرم نمیاد. شاید هم به این علت هست که هیجان ها و تشویش هایی که داشتم تموم شده و دیگه چیزی برای نوشتن نیست.
* امروز که به بخش اینترنت میرفتم ( باید چند تا برگه ثبت نامی رو تحویل میدادم ) یه معتاد رو دیدم که به پله جلو مغازه ای تکیه داده بود و همون طور از روی پله آویزون شده بود طوری که سر اون روی زمین قرار داشت و حالتی شبیه سجده گرفته بود. هر قدر بهش نگاه کردم هیچ تکان و یا اثری از زنده بودن در اون ندیدم. بیشتر از این نتونستم بمونم و اون رو نگاه کنم چون اشک توی چشمم حلقه زد.
به نظر من اینکه گفته میشه ( رفیق و دوست ناباب یکی رو معتاد کرد )، یک حرف بیخود هست چون تا آدم خودش چیزی رو نخواد و رو به اون نره، محال هست که به زور اون رو وادار به کاری کرد. خود من در بسیاری از جمع ها و مهمانی ها بودم که انواع و اقسام مواد مخدر و مـ ـشـ ـروب مصرف شده و با خیلی ها رابطه داشته و دارم که معتاد هستن. ولی هرگز حتی برای یک بار و یا امتحان کردن هم لب به هیچی نزدم و دور و بر هیچ دم و دودی نرفتم. چرا؟ چون خودم نخواستم.
فقط چند سال پیش یک بار سیگار رو امتحان کردم و چون دیدم چیز مزخرفی هست هرگز دنبال اون نرفتم.
باز هم گفته و خواهم گفت که: قبول و یا رد هر چیزی بستگی به آدم داره و هیچکس قادر نیست ما رو به انجام کاری مجبور کنه.
* از خیلی وقت ها پیش بوی نوروز رو میشد احساس کرد. همه کم و بیش در تب و تاب خرید سال نو هستن. منم چون سر کار هستم هنوز نتونستم خرید کنم ولی یکی دو روز قبل از سال نو فرصت دارم همه ی خرید ها رو انجام بدم. بهار و سال نو رو دوست دارم.
تازگی، نو شدن و زندگی دوباره.
13871214